Ἡ μελοποιημένη ἀρχαία ἑλληνικὴ ποίηση
Ἐπίλογος
Αὐτὸ εἶναι τὸ τελικὸ ἠχητικὸ ἀποτέλεσμα ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς παρουσίασης σᾶς ὑποσχέθηκα. Θεωρῶ πὼς μπόρεσε ἱκανοποιητικώτατα νὰ ἀνταποκριθῆ στὶς προσδοκίες μας. Βέβαια ὑπάρχει τὸ ἐνδεχόμενο νὰ μὴ γίνει ἀποδεκτὴ ἡ σχέση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας μὲ τὸν συγκεκριμένο μηχανισμὸ μελοποιημένης ἀπόδοσης τοῦ λόγου ποὺ σᾶς παρουσίασα. Κάτι τέτοιο θὰ μποροῦσε νὰ μὲ κάνει ἰδιαίτερα χαρούμενο καθὼς θὰ μοῦ ἔδινε τὴν πατρότητα αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ ἀλλὰ καὶ εὐφυέστατου μηχανισμοῦ, εἶμαι ὅμως πεπεισμένος πὼς κάτι τέτοιο δὲν ἰσχύει. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο κάναμε ἦταν καταρχὴν νὰ ἀκούσουμε προσεκτικὰ ὅσα ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα, ἔμμεσα ἢ ἄμεσα μᾶς ὑπέδειξε. Στὴ συνέχεια αὐτὰ τὰ ἐρευνήσαμε, κατανοήσουμε τὴν λειτουργία τους καὶ τὰ ἐφαρμόσαμε. Στὸ τέλος, σὰν ἐπιβράβευση ἀκούσουμε τοὺς πρώτους στίχους τῆς Ἰλιάδος στὸ ὑψηλότερο ὅμως ἐπίπεδο αἰσθητικῆς καὶ νόησης ποὺ μποροῦν νὰ ἀποδοθοῦν.
Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα ὅμως ἔχει τὴν δυνατότητα τῆς μελοποιημένης ἀπόδοσης τοῦ λόγου καὶ σὲ κατώτερα ἐπίπεδα. Ἔτσι ἀνάλογα μὲ τὶς δεξιότητες μας, ἀνάλογα μὲ τὸ ἐπίπεδο τῆς παιδείας τὸ ὁποῖο μᾶς ἔχει προσφερθεῖ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς ἀπαιτήσεις ποὺ ἔχουμε ἀπὸ τοὺς ἑαυτοὺς ἡμᾶς, μποροῦμε λιγότερο ἢ περισσότερο νὰ κατεβάσουμε τὸ ἐπίπεδο δυσκολίας, ὑποβαθμίζοντας ὅμως ἔτσι ἀνάλογα καὶ τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα.
Ρυθμικά, λοιπὸν μποροῦμε νὰ βρεθοῦμε στὸ ἀμέσως κατώτερο ἐπίπεδο, ἀντικαθιστώντας τὸν ἀριθμὸ φ, ποὺ εἶναι ὁ λόγος ἀπόδοσης μακρόχρονων καὶ βραχύχρονων ἀξιῶν, μὲ τὸν λόγο 5:3.
Σὲ πιὸ κάτω ἐπίπεδο, ὁ λόγος αὐτὸς μπορεῖ νὰ γίνει 3:2 ἤ καὶ πιὸ κάτω ἀκόμα νὰ γίνει 2:1
Βέβαια σήμερα ἔχουμε ἐκπέσει στὸ κατώτατο ἐπίπεδο ἀπόδοσης ὅπου πλέον δὲν ὑπάρχει καμμιά διαφοροποίηση μεταξὺ μακρόχρονων καὶ βραχύχρονων ἀξιῶν.
Καὶ μελωδικὰ ὅμως μποροῦμε νὰ βρεθοῦμε στὸ ἀμέσως κατώτερο ἐπίπεδο αντικατασταθιστώντας τὶς δευτερεύουσες νότες τῶν τονισμένων συλλαβῶν μὲ τὶς κοντινότερες κύριες.
Σὲ πιὸ κάτω ἐπίπεδο, ἡ κατάργηση κάθε φορὰ κάποιου γραμματικοῦ κανόνα μπορεῖ νὰ κάνει τὴν ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας πιὸ εὔκολη, ταυτόχρονα ὅμως θὰ καταργῆ καὶ μιὰ διαφορετικὴ μελωδικὴ διαδρομή, ὅπως ἀντίστοιχα θὰ συνέβαινε μὲ τὴν κατάργηση κάποιου χρώματος ἀπὸ ἕναν πίνακα ζωγραφικῆς, ποὺ κάθε φορὰ θὰ τὸν ἔκανε ὅλο καὶ πιὸ γκρίζο, ὅλο καὶ πιὸ ἀσπρόμαυρο.
Φυσικά, ἀνάλογα θὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα, θετικὰ καὶ ἀρνητικά, μὲ τὴν κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων.
Ἡ ἐξέλιξη ὅμως δὲν σταματάει ἐδῶ. Ἐὰν θέλουμε, ἀκόμα περισσότερο μποροῦμε νὰ ὑποβαθμίσουμε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καταργώντας τὰ ἑφτὰ ἀπὸ τὰ δώδεκα φωνήεντα καὶ ἐπιτρέποντας μόνο σὲ πέντε νὰ ἀντιστοιχοῦν στὶς πέντε κύριες φωνὲς τοῦ λόγου. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα θὰ γίνει ἀκόμα πιὸ εὔκολη στὴν ἐκμάθηση της, ἡ ἀνάγκη χρήσης τῆς νόησης θὰ περιοριστῆ στὸ ἐλάχιστο καὶ ἔτσι ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα θὰ πλησιάση ἀκόμα πιὸ πολὺ στὰ σημεῖα στὰ ὁποῖα σήμερα ὑπερέχουν οἱ πιὸ δημοφιλεῖς γλῶσσες τοῦ πλανήτη. Ἀλλὰ καὶ ἡ μελωδικὴ ἀπόδοση τοῦ λόγου, πολὺ πιὸ ἁπλὰ καὶ εὔκολα θὰ μπορεῖ νὰ γίνεται μέσω μίας πεντατονικής μουσικῆς κλίμακας καὶ μάλιστα ἐντὸς μιᾶς καὶ μόνο μουσικῆς ὀκτάβας , ἐὰν βέβαια κάτι τέτοιο θὰ εἶχε ἀκόμα κάποιο νόημα.
Ἐξέλιξη ὅμως δὲν σημαίνει μόνο ὑποβάθμιση καὶ παρακμή, ὅπως δὲν σημαίνει μόνο πρόοδος καὶ ἀκμή. Ἡ Φύση μᾶς δίδαξε πὼς ὅταν ὁ κύκλος ἑνὸς φυσικοῦ ἐξελικτικοῦ φαινομένου ὁλοκληρώνεται , τότε εἴτε τὸ φαινόμενο αὐτὸ παύει, εἴτε ξεκινάει ἕνας νέος κύκλος ζωῆς. Αὐτὸ τὸ εἴδαμε ἤδη νὰ συμβαίνει μὲ τὴν γέννηση τοῦ πολιτισμοῦ, τὸ εἴδαμε νὰ ἐπαναλαμβάνεται μὲ τὴν ἀναγέννησή του, ὅπου εἶναι γνωστὴ ἡ συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἑπομένως ἐπιλογὴ μας εἶναι ἐὰν θέλουμε νὰ ξεκινήσουμε ἕναν νέο κύκλο ζωῆς, ἐπαναφέροντας σταδιακὰ τοὺς κανόνες τῆς γραμματικῆς οἱ ὁποῖοι ἔχουν καταργηθεῖ καὶ ταυτόχρονα ἐπαναφέροντας τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα σὲ παλαιότερα, ἀνώτερα ἐπίπεδα ἀπόδοσης καὶ νόησης. Μόνο ποὺ στὰ κριτήρια τῆς ἐπιλογῆς μας, τὴν ἑπόμενη φορὰ δὲν θὰ ὑπάρχει τὸ ἄλλοθι τῆς ἄγνοιας.
Ἐφόσον βρήκατε ἐνδιαφέροντα τὰ ὅσα εἴδατε καὶ ἀκούσατε, τότε ζητῶ ἀπὸ ἐσᾶς νὰ τὰ ἀμφισβητήσετε νὰ τὰ ἐλέγξετε, κυρίως ὅμως ζητῶ νὰ τὰ διαδώσετε. Ἡ τεκμηριωμένη καὶ ὄχι δογματικὴ ἀποδοχὴ ἢ ἀπόρριψη τους, θὰ κρίνει καὶ σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν ὑπεύθυνη στάση μας ἀπέναντι στὸ σημαντικώτερο ἴσως ἀνθρώπινο ἐπίτευγμα, τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ταυτόχρονα ὅμως θὰ κρίνει καὶ τὴν μορφὴ αὐτῆς ποὺ θὰ παραδώσουμε στὶς ἑπόμενες γενεές. Ἄλλωστε δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε πὼς γιὰ κάποιο περίεργο λόγο, στὸν ἀρχαῖο κόσμο Ἕλληνες λογίζονταν ὅσοι μιλούσανε τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἀσχέτως ἐὰν ἦταν Ἴωνες, Δωριεῖς, Μακεδόνες ἢ ἀνῆκαν σὲ ἕνα ἄλλο φύλο. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα ἦταν ἡ ταυτότητα τους, ἦταν αὐτὴ ποὺ τοὺς ἔκανε νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους λαούς, ἦταν αὐτὴ ποὺ τοὺς βοήθησε ὅσο τίποτε ἄλλο νὰ μεγαλουργήσουν,ἀλλά καὶ νὰ ἐπιβιώσουν στὴν νεότερη Ἱστορία, στὰ δύσκολα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας.
Τὴν ταυτότητα αὐτὴ θὰ πρέπει σήμερα νὰ κρίνουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ κριθοῦμε ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς μας, ἐὰν καὶ σὲ ποιὰ μορφὴ θέλουμε νὰ τὴν διατηρήσουμε , ἢ ἐὰν δείχνοντας ἕναν ἐλάχιστο καὶ ἵστατο σεβασμὸ πρὸς αὐτήν, τὴν ἀφήσουμε νὰ σβήσει διαγράφοντας την.