Eἶναι γνωστὴ ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας εὕρεσης μιᾶς καθαρὰ μαθηματικῆς ἐξίσωσης, χωρὶς μονάδες, πάνω στὴν ὁποία θὰ μπορέσει νὰ στηριχθεῖ μιὰ ἑνοποιημένη θεωρία γιὰ ὅσα διέπουν τὴν Φύση.

     Προτρέχοντας καὶ γιὰ χάρη τῶν συμπερασμάτων, θὰ δοῦμε στὴν τέταρτη ἑνότητα μέσα ἀπὸ τὸ μηχανισμὸ γένεσης καὶ ἐξέλιξης τοῦ Σύμπαντος, τὴν Τετρακτύν νὰ μᾶς ἀποκαλύπτει μία τιμή,

c=φ∙√2∙2¹⁷=299.924,9288…

   Πρόκειται γιὰ ἕναν καθαρὸ ἀριθμό, δίχως μονάδες μέτρησης. Συσχετίζοντας αὐτὸν τὸν ἀριθμὸ μὲ τὴ τιμὴ τοῦ ἀριθμοῦ π , ὅπως γεωμετρικὰ ὑπολογίστηκε στὸν τρισδιάστατο κόσμο μας· μὲ τὴν συμπαντική του τιμὴ π_φ=6/5 φ², ὅπως ὁ ἴδιος μηχανισμὸς μᾶς ἀποκάλυψε· καθὼς καὶ μὲ τὴν ἐλάχιστη ἐπιτρεπτὴ ταχύτητα κίνησης τῶν οὐράνιων σωμάτων, λόγῳ διαστολῆς τοῦ Σύμπαντος  υ_Δ(min) =φ∙2¹⁰, θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ἀποδεχθοῦμε ὅτι ἡ τιμὴ αὐτὴ ταυτίζεται μὲ τὴν τιμὴ τῆς  ἀπόλυτης ταχύτητας τοῦ φωτός. Αὐτὴ ἡ τιμὴ εἶναι μοναδική. Ἡ μοναδικότητα καὶ ἡ σημασία της, θὰ μποροῦσε νὰ τὴν χαρακτηρίσει καὶ σὰν τὸ θεμελιῶδες συμπαντικὸ μέγεθος.

 Ἡ ταχύτητα ὅμως, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ καὶ νὰ ἀποκτήσει ὑπόσταση, χρειάζεται  μονάδες, τόσο μήκους, ὅσο καὶ χρόνου. Ἔτσι, τὰ μεγέθη μήκους καὶ χρόνου θὰ πρέπει νὰ πάψουν νὰ εἶναι θεμελιώδη, θὰ πρέπει νὰ εἶναι παράγωγα, θὰ πρέπει δηλαδὴ νὰ προκύπτουν ἀπὸ τὸ θεμελιῶδες μέγεθος τῆς ἀπόλυτης ταχύτητας τοῦ φωτός, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ὑποστηρίξουν τὴν καθαρὴ ἀριθμητικὴ τιμή της, ὅπως μᾶς δόθηκε. Αὐτὸ ὅμως φαίνεται ὅτι ἤδη ἔχει συμβῆ. Οἱ τιμές, τόσο τοῦ μέτρου, ὅσο καὶ τοῦ δευτερολέπτου, ἐναρμονίστηκαν ἀπόλυτα, δίνοντάς μας τὸ τέλειο ἀποτέλεσμα. Δύο πράγματα μπορεῖ νὰ συνέβησαν. Ἢ τυχαία ἐπιλέχτηκαν, θεσπίστηκαν καὶ χρησιμοποιήθηκαν, τόσο στὸ παρελθὸν καὶ στὴν ἀρχαία Αἴγυπτο τοὐλάχιστον, ὅσο καὶ τωρινὰ ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία ἐπιστημῶν στὸ Παρίσι τὸ 1791 ἢ κάποιοι ποὺ κατεῖχαν τὶς ἀπαραίτητες γνώσεις, ἁπλὰ τὶς ἐφάρμοσαν. Ἀσχέτως τὸ πιὸ ἀπὸ τὰ δύο ἰσχύει, ἡ τιμὴ τῆς μαθηματικῆς ἐξίσωσης τῆς ταχύτητας τοῦ φωτὸς ἀπέκτησε μονάδα καὶ δυνατότητα ἐφαρμογῆς της στὸ Σύμπαν.

    Ὅλες αὐτὲς οἱ συμπτώσεις  μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ θεωρήσουμε τὴν παραπάνω ἐξίσωση, σὰν τὴν βασικὴ ἐξίσωση πάνω στὴν ὁποία μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ μιὰ ἑνοποιημένη θεωρία κανόνων λειτουργίας τῆς Φύσης.  Εἶναι ἡ

 Θεμελιώδης Ἐξίσωση τῆς ταχύτητας τοῦ Φωτὸς